MS-patiënt Hugo (53) mag Rusland niet in voor stamceltherapie

Het zag er een paar maanden geleden nog zo mooi uit. Na een succesvolle crowdfundactie zou MS patiënt Hugo Wolff uit Bergen op Zoom dit voorjaar naar Moskou gaan voor een stamceltherapie. Door de behandeling was er een grote kans dat de slopende ziekte kon worden afgeremd. Maar helaas moest door het coronavirus de reis worden uitgesteld naar september. Nu het eindelijk zover is, weigert Rusland hem een visum te geven. Volgens Hugo is hij waarschijnlijk slachtoffer van de recent verslechterde relatie tussen Nederland en Rusland.

Door: Erik Peeters

Vorige maand nog tikten de Russen Nederland op de vingers omdat er zendertje verstopt zou zijn geweest in een auto van Russische diplomaat in Den Haag. Daarnaast zijn de Russen verbolgen over de gang van zaken rondom het MH17 proces. “Ik heb er niks mee te maken maar het heeft wel effect op mij. Het is opmerkelijk dat Engeland, Zwitserland en Turkije nog wel mensen mag sturen voor een behandeling”, vertelt Hugo zichtbaar aangedaan.

‘Het lichaam voelt niet goed’

De afgelopen maanden ging het bergafwaarts met de gezondheid van de oud-politieman. Hugo was al gebonden aan een rolstoel en nu verliest hij ook steeds meer kracht in zijn overige ledematen: “De tijd kabbelt maar voort en mijn lichaam gaat steeds verder achteruit. Het heeft ook met de hoge temperatuur van de afgelopen maanden te maken. Mijn linkerarm en linkerhand doen het stukken minder en ook mijn rechterarm begint een klein beetje slechter te worden. Het lichaam voelt niet goed, ik ben echt aan de behandeling toe.”

Crowdfundingsactie

Eind vorig jaar startten zijn vrienden met de stichting ‘Tot hier en niet verder’ een crowdfundingsactie om de dure stamceltherapie van 65 duizend euro te betalen. Er waren ook inzamelingsacties bij supermarkten en er werden evenementen georganiseerd zoals een benefiet basketbalwedstrijd tussen WBB Giants en Heroes Den Bosch. In totaal werd ruim 70 duizend euro bij elkaar gesprokkeld. Meer dan voldoende om de behandeling te betalen.

Overigens kan hij zelf niet over het geld beschikken. Dat blijft van de stichting zodat er ook patiënten na hem mee kunnen worden geholpen. “Het voelt nu alsof ik op een zak geld zit waarmee ik niks kan. “Ik heb nog geduld. Als ik vandaag een telefoontje krijg dat ik morgen kan vertrekken dan ben ik meteen weg.”

Hugo met zijn gezin (foto: Erik Peeters)