Antoon (90) en Wiesa (87) zijn 65 jaar getrouwd: ‘Ik was gelijk gek op haar’

Het was liefde op het eerste gezicht voor de Bergse Antoon. Hij en zijn vrouw Wiesa zijn 31 augustus 1957 met elkaar getrouwd, precies 65 jaar geleden. ‘’Je moet elkaar kunnen verdragen. En als er iets is, dan leg je dat gewoon bij.’’

Antoon was als timmerman aan het werk in de straat waar Wiesa woonde. “Ik zag haar lopen en ik was gelijk gek op d’r.” Wiesa zit tegenover Antoon in haar bruine, leren fauteuil. Ze begint te lachen. “Ja echt waar hoor”, vervolgt Antoon. Twee jaar lang had hij een oogje op Wiesa. “Op een gegeven moment heb ik gewoon gevraagd of ik haar naar huis mocht brengen.”

Ze zagen ze elkaar regelmatig in de stad. Wiesa was daar met haar vriendinnen, Antoon met zijn vrienden. “Ik zei toen op een dag tegen Antoon: ‘Jij zit me altijd maar aan te staren’. Maar ik zag hem natuurlijk ook wel zitten.” Het klikte, en al snel kregen de twee verkering.

Soldaat

Maar Wiesa was toen nog maar vijftien, Antoon was al achttien. “Hij mocht van mijn moeder niet over de vloer komen hoor”, vertelt Wiesa. “We spraken toen in het geheim af.” Antoon vult aan: “Dan stond ik ’s avonds op de hoek van de straat te wachten om haar op te halen.”

Pas toen Wiesa achttien was, mocht Antoon langskomen. Hij zat toen in dienst. “Mijn ouders vroegen toen: ‘Ga jij met een soldaat?!’” Toen Wiesa uitlegde dat het om een Bergenaar ging die gewoon in dienst moest, was het goed.

Huwelijk

Na vijf jaar verkering besloten de twee eindelijk te gaan trouwen. De reden dat ze graag wilde trouwen, was heel simpel volgens Wiesa. ‘’Wij wilde niet alleen blijven.’’ Zaterdag 31 augustus 1957 was dus de grote dag. Ze zeiden ‘Ja’ tegen elkaar in de kerk in Borgvliet in Bergen op Zoom. Er volgde een knus feestje bij de moeder van Wiesa thuis. ‘’Lekker met een pan soep erbij. Want grote trouwfeesten net als nu, waren toentertijd niet zo’n ding’’, aldus Antoon.

Ons krijg je niet meer uit elkaar.

Wat het geheim van hun goede huwelijk is? “Dat hebben we niet”, zeggen ze beide. “Je moet elkaar kunnen verdragen”, vervolgt Antoon. “Als er iets is, dan leg je dat gewoon bij. En we geven gewoon heel veel om elkaar.” Dat kan Wiesa alleen maar beamen. “Ons krijg je niet meer uit elkaar.” Daarop vult Antoon weer aan: “Ik heb ook nooit een ander gewild. Wiesa is het altijd geweest voor mij.”

Terugblik

‘’Onze mooiste tijd was toch wel in het oude flatgebouw aan de Augustalaan, die is inmiddels afgebroken’’, zegt Antoon. ‘’Iedereen daar kende elkaar. Het was altijd gezellig. Dat was echt een hele mooie tijd.’’ Zijn ogen glunderen terwijl hij erover praat. Ze blikken terug op een prachtig huwelijk. Met hun grootste trots: hun vier kinderen én hun vier kleinkinderen.

Als er iets is, dan leg je dat gewoon bij.

Ze hadden nooit gedacht dat hun huwelijk zo ver zou komen. ‘’Je moet elkaar kunnen verdragen’’, vervolgt Antoon. ‘’Als er iets is, dan leg je dat gewoon bij.’’ Bovendien is geen van beide ernstig ziek geworden. ‘’Wij hebben gewoon geluk gehad’’, zegt Wiesa. Ze hopen dan ook hun 70-jarig huwelijk ook te mogen halen. ‘’Dan spreken we elkaar misschien wel weer!’’