Gigantische opkomst voor infoavond azc Heerle: ‘U kunt onze bezorgdheid snappen, maar niet voelen’

Dat inwoners van Heerle niet zitten te wachten op een asielzoekerscentrum bleek al uit de massaal ondertekende petitie en talloze reacties op sociale media. En dat beeld is donderdagavond alleen nog maar meer bevestigd tijdens de informatiebijeenkomsten in dorpshuis De Schalm. Honderden mensen verzamelden zich al vroeg in de avond bij de kerk van het dorp en op sommige momenten liepen de emoties hoog op.

Nog voor de start van de eerste bijeenkomst zijn de deuren van de Schalm al dicht. De zaal is overvol. Dat tot ongenoegen van de mensen op het Kerkplein, die ook naar binnen willen. “Wij willen naar binnen”, wordt geroepen. “U kunt wachten tot de volgende sessie”, is het antwoord. Er was een grote opkomst verwacht, maar op deze getalen is het dorpshuis niet berekend. Een dag voor de informatieavond is voor het dorpshuis een camera geplaatst. In de zaal zelf en ook buiten stonden donderdagavond meerdere boa’s en politieagenten.

Aan het begin van de bijeenkomst wordt nogmaals benadrukt dat nog niks zeker is. “De gemeenteraad maakt uiteindelijk de beslissing”, zegt wethouder René van Ginderen. Er klinkt ongeloof vanuit de zaal. Via media zou het overkomen alsof alles al in kannen en kruiken zit. Maar dat zou niet het geval zijn.

Onrust in de zaal

Er ontstaat onrust in de zaal. Na introducerende verhalen is het de bedoeling dat de aanwezigen bij verschillende tafels informatie kunnen halen over het thema waar ze een vraag over hebben. Maar de inwoners hebben gezamenlijk een vragenlijst opgesteld, en willen dat deze publiekelijk beantwoord worden. De sfeer slaat om, er wordt geschreeuwd en na een paar minuten geeft de gemeente toe aan de wens van de mensen.

Wat is kwetsbaar?

Ginger van den Oever doet het woord namens de dorpelingen. Zo wil ze graag weten aan de hand van welke criteria is besloten dat het perceel aan de Bergsebaan de beste optie van de gemeente Roosendaal zou zijn. “Een perfecte locatie is er niet”, is de reactie. In dit geval is er gekeken naar de afstand tot voorzieningen, een bushalte bijvoorbeeld. Bovendien zou de stad te kwetsbaar zijn met al de problemen die ze al heeft.

“Maar is Heerle niet kwetsbaar dan?”, reageert Ginger. “Het is een klein dorp, er is veel vergrijzing. De basisschool heeft minder dan honderd leerlingen. Een van de weinige voorzieningen die we hebben is een supermarkt, die volledig draait op vrijwilligers.” Daar haken zowel wethouder Van Ginderen als de burgemeester op in: “Maar wat is kwetsbaar?”, zegt de wethouder. “Kwetsbaar is een plek waar sociale problematiek zich blijft opstapelen. Dat is niet het geval in Heerle, wél in Roosendaal”, vult Van Midden aan.

Dan het bestemmingsplan. Want dat is nu agrarisch. Waarschijnlijk gaat het COA een omgevingsvergunning aanvragen. Dat houdt in dat er een tijdelijke vrijstelling is, van in dit geval vier jaar, op de agrarische bestemming. “Na die vier jaar draait het bestemmingsplan dus weer terug naar agrarisch”, aldus iemand van het COA. En gebeurt dat écht na vier jaar? “Ja”, antwoorden zowel de burgemeester als de wethouder resoluut. Maar dat antwoord overtuigt de aanwezigen niet.

Overlast = exit

Ook veiligheid is een veel besproken onderwerp. Zodra de azc overlast gaat geven, wordt deze gesloten belooft de burgemeester. Maar ook hier weer de vraag: wat is dan overlast? “Voor een diefstal uit de supermarkt gaan we de boel niet sluiten”, zegt Van Midden. “Bij fysiek geweld bijvoorbeeld wel”, noemt hij als voorbeeld. “Maar dan is het al te laat!”, wordt vanuit de zaal geroepen. Van Midden benadrukt dat overlast niet getolereerd wordt. “Bij de tijdelijke noodopvang in Roosendaal zaten een paar overlastgevers, die zijn direct terug gestuurd naar Ter Apel.”

‘Je kan het snappen, maar niet voelen’

Een directe omwonende van het toekomstig azc laat tegen het einde van de bijeenkomst van zich horen. “U kunt onze bezorgdheid snappen, maar het vóélen is anders”, begint ze. De familie van haar man woonde in het huis dat grenst aan het betreffende perceel, en in 1995 verhuisde mevrouw samen met haar man terug in de woning. “U wilt niet weten wat mijn man nu voelt”, zegt ze. “We voelen ons genaaid.” Applaus vanuit de zaal.

Na afloop van de bijeenkomst wordt buiten nog nagepraat. Ze blijven wantrouwig over wat er zojuist allemaal verteld is. “We hebben vanavond veel vragen beantwoord”, vertelt Marco Blok van het COA. “Maar de ultieme vraag over waarom hier, die is moeilijk te beantwoorden. Ondanks de emotie is de bijeenkomst goed verlopen.”