Hugo (54) kreeg stamcelbehandeling: ‘Het is alsof ik een nieuw leven heb gekregen’

Hugo Wolff (54) uit Bergen op Zoom viert deze week een bijzondere ‘verjaardag’. Het is een halfjaar geleden dat hij in Mexico een stamcelbehandeling onderging om zijn ziekte Multiple Sclerose tot stilstand te brengen. “Het is alsof ik een nieuw leven heb gekregen. Officieus ben ik nu zes maanden oud geworden”, vertelt Hugo opgewekt.

“Ik voel me zo gelukkig dat ik het heb gedaan”, zegt Hugo. “Ik kan weer lopen! Achter een rollator, dat wel.” De MS-patiënt was vorig jaar nog hele dagen aan een rolstoel gekluisterd. Maar nu ligt ook fietsen op een hometrainer na vele jaren weer binnen de mogelijkheden. “Ik ben langzaam spierkracht aan het opbouwen. De artsen hebben gezegd dat dit wel anderhalf jaar kan duren, maar ik voel me al echt stukken beter. Veel frisser in mijn kop.”

Hugo kijkt terug op een turbulent jaar. Eigenlijk zou hij in mei 2020 de noodzakelijk stamceltherapie in Moskou krijgen. Maar vanwege het coronavirus moest dit worden uitgesteld. En toen bij een tweede poging Rusland weigerde hem een visum te geven, brak een onzekere tijd aan. Terwijl vrienden van Hugo met de stichting ‘Tot hier en niet verder’ binnen enkele weken al 50.000 euro voor de behandeling hadden ingezameld, ging de gezondheid van de oud-politie man zienderogen achteruit.

Vier keer chemo was heftig.

In het najaar lukte het Hugo om op de behandellijst te komen van een kliniek in Mexico. Hij vloog er samen met zijn vrouw Maria heen om de vier weken durende therapie te ondergaan. Eerst werden stamcellen uit zijn lichaam gehaald. Vervolgens kreeg zijn immuunsysteem met chemotherapie een ‘gereset’. Daarna werden de gezonde cellen weer teruggeplaatst. “Vier keer chemo was heftig. Je wordt er heel moe en misselijk van. En zoals bekend valt je haar uit”, vertelt de Bergenaar.

Hugo en Maria verbleven samen met andere MS-patiënten in een appartementencomplex in de buurt van het ziekenhuis. Daar kon hij na de dagelijkse behandelingen en medische controles tot rust komen. “We zaten in een groep van veertien mensen. We deelden met elkaar de stress en de probleempjes en maakten er maar een lolletje van.”

Dat was wel even schrikken.

De Bergenaar doorstond de behandeling goed, maar de laatste twee weken in Mexico waren erg moeilijk voor hem. Vanwege een complicatie moest hij een week langer in het ziekenhuis blijven. “Klaarblijkelijk heb ik een kleine TIA (kortdurend herseninfarct red.) gehad. Hoe dat precies kwam, weten de artsen niet. Maar dat was wel even schrikken.”

Het sterkte hem om samen met zijn vrouw zo snel mogelijk weer thuis te zijn om hun dochtertjes in de armen te sluiten. Het gemis werd gedurende het verblijf in Mexico steeds groter. Hugo: “Ze vroegen vaak wanneer we eindelijke weer huis zouden zijn. Tot tranen aan toe. Dat viel heel zwaar.”

Het werd mij even te veel.

“Ik was dan ook blij toen ik na vijf weken op het vliegveld in Mexico die ‘blauwe vogel’ met de letters KLM zag staan. De stewardessen kwamen op ons af en zeiden in het Nederlands ‘goedendag meneer Wolff’. Maria pakte mij vast en de tranen schoten in mijn ogen. Het werd mij even te veel.”

Eenmaal thuis in Bergen op Zoom, begon Hugo aan een moeizame start van zijn herstel. “De eerste maand was een hel. Lichamelijk en geestelijk had ik het erg zwaar.” Inmiddels voelt Hugo zich levendiger dan voorheen. “Stapje voor stapje gaat het de goede kant op. Van MS-patiënten is bekend dat het de ene dag beter gaat dan de andere. Maar in het geheel zie je een kleine stijgende lijn.”

Stapje voor stapje gaat het de goede kant op.

Vorig week kreeg hij van een arts in het Bravis Ziekenhuis te horen dat de chemie 100 procent zijn werk heeft gedaan én dat hij ook weer alles mag eten en drinken. Zijn mijlpaaltje heeft hij dan ook kunnen vieren met een eerste biertje. “Maar dat smaakte voor geen meter hoor. Daar moeten mijn smaakpapillen weer aan wennen”, lacht Hugo.

In november moet hij op controle in het ziekenhuis. Dan wordt ook duidelijk of de stamceltherapie in Mexico ook daadwerkelijk zijn werk heeft gedaan. Hugo voelt dat het goed zit met zijn lichaam. “Ik weet nu al zeker dat de MS tot stilstand is gekomen én dat ik niet naar een verzorgingshuis hoef, maar fijn bij mijn vrouw en kinderen kan blijven wonen.”