Jiska (27) had anorexia: door zes uur op paal te staan maakt ze mentale gezondheid bespreekbaar

Ruim zes uur lang balanceren op een paal. Jiska (27) uit Bergen op Zoom doet het aanstaande zaterdag, op de Neude in Utrecht. Tijdens het evenement Last Man Standing van MIND vraagt ze hiermee aandacht voor psychische problemen. In 2013 ontwikkelde ze namelijk de eetstoornis anorexia nervosa. Ze wil anderen laten zien dat herstel mogelijk is. “Ik ben het levende bewijs dat het écht goed kan komen.”

Toen Jiska op kamers ging voor haar opleiding International Lifestyle Studies, ontwikkelde ze gevoelens en emoties waar ze niet goed mee om kon gaan. “Als kind had ik al veel onverklaarbare angsten. Daarnaast had ik een onrustige thuissituatie en was ik bang voor de toekomst.” Doordat ze deze angsten niet kon uitschakelen, werd haar eetstoornis een verslaving.

Structuurjunk

“Het begon best onschuldig,” vertelt de Bergse. Ze was voorheen dol op eten en nooit bezig met haar gewicht. “Tijdens anorexia-lezingen op school dacht ik: nee joh, dat krijg ik toch nooit!”

Toch sloeg het uiteindelijk drastisch om. “Ik vond mijn rust door calorieën te tellen, anders kreeg ik paniek.” Van de een op de andere dag besloot ze bepaalde producten, zoals pasta, te laten staan. “Het maakte me een structuurjunk. Het was een mentaal zware kluif, want ik raakte mezelf kwijt. Ik had snel door dat het foute boel was.”

Klappen voor lichaam

Ook fysiek ging ze snel achteruit. Ze verloor veel spiermassa, waardoor haar benen slap waren. Verder had ze weinig energie en last van haaruitval. “Het werd best snel extreem. Mijn lichaam kreeg echt klappen, door het competitieve stuk van de eetstoornis.”

Haar huisarts verwees haar tijdens haar studie uiteindelijk door naar de geestelijke gezondheidszorg (GGZ), waar ze gesprekken met psychologen en diëtisten had. “Maar doordat ik alleen woonde, ging ik verder achteruit.”

Ze besloot fulltime in behandeling te gaan. Haar herstel werd aangezwengeld, maar na een half jaar ging het mis. “Ik was weer op gewicht, dus wilde stoppen met mijn behandeling,” legt ze uit. “Ik dacht niet aan alle onderliggende problemen, waardoor het snel weer achteruit ging. Het voelde gênant toen ik wéér terug kwam, maar ik wilde niet de rest van mijn leven blijven doorsukkelen.”

Tekst gaat verder onder afbeelding:

Uiteindelijk kwam ze er toch bovenop, door duidelijke afspraken te maken met haarzelf: motivatiepunten zoeken en nare gevoelens op tijd signaleren. “Ik vond het leven te leuk om weg te geven aan een eetstoornis. Daarom wilde ik niet terugvallen in oude gewoontes.” Inmiddels is ze al een aantal jaar stabiel. Ze is getrouwd, heeft een zoontje van één en een leuke baan. “Het leven heeft altijd ups en downs, maar ik zit lekker in mijn vel.”

Praten over psychische problematiek

Met haar deelname aan Last Man Standing wil ze een voorbeeld zijn voor anderen, omdat ze dit tijdens haar ziekte erg miste. “Mensen praten te weinig over psychische problematiek, maar ik ben het levende bewijs dat het écht goed kan komen.”

Dit vertelt ze ook bij Stichting JIJ, waar ze al vier jaar vrijwillig anderen ervaringsdeskundige hulp biedt bij het herstel van een eetstoornis. Ook hielp ze mee aan een boek, dat volstaat met ervaringsverhalen. Door zes uur op een paal te gaan staan wil Jiska, samen met de stichting, zaterdag geld ophalen voor het inloophuis in Rotterdam, zelfhulpgroepen en individuele begeleidingen. “We willen uiteindelijk meer openheid creëren voor deze onderwerpen.”