Kevin fotografeert stil geboren kindjes: ‘Ik werd overweldigd door emoties’

Dagelijks worden er meerdere baby’s in Nederland zo vroeg geboren, dat ze het niet redden. Kevin Vervoort (31) uit Steenbergen fotografeert deze stil geboren kindjes. “Het is later de enige herinnering die ouders hebben.”

“Fotografie was altijd mijn ding”, vertelt Kevin. Toch zorgde een andere passie er uiteindelijk voor dat het niet zijn beroep werd. “Ik moest kiezen tussen mijn camera of de zorg.” Het werd dat laatste.

Toch kwam Kevin – die inmiddels als verpleegkundige op de ambulance werkt – door een persoonlijke ervaring terug bij zijn oude liefde. “Drie jaar terug werd ons zoontje Max te vroeg geboren. In de weken dat hij in het ziekenhuis lag, heb ik alles vastgelegd.” Met Max kwam het goed, maar die periode liet zijn sporen na. “De foto’s hebben me ontzettend geholpen bij het verwerken.”

Zijn werk bleef niet onopgemerkt. “Een cameraman van Earlybirds sprak me aan.” Die stichting houdt zich bezig met het fotograferen van te vroeg geboren kindjes. “Hij zei dat ik er meer mee moest doen.” Een goed plan, vond Kevin en hij meldde zich aan. “Zeker doordat ik wist wat het voor mij betekende.”

Toen een van de kindjes die hij fotografeerde de dag erna overleed, begon het te knagen bij Kevin. “Die ouders waren zo dankbaar voor die foto’s. Het was hun enige herinnering. Maar veel ouders van doodgeboren kindjes, hebben dat niet. Uiteindelijk kwam ik bij Stichting Still uit, die zich juist op die gevallen richt.”

Ik werd overweldigd door de emoties. Zo’n setting zal ik ook nooit meer doen.

Kevin herinnert zich de eerste keer dat hij naar een stil geboren kindje ging nog goed. “Ontzettend spannend. Het was in een uitvaartcentrum, waar de familie het kistje zou sluiten. De stichting bereidt je zo goed mogelijk voor op wat je kunt verwachten, maar zoiets… Ik werd overweldigd door de emoties. Zo’n setting zal ik ook nooit meer doen.”

Inmiddels weet Kevin wat wél fijn werkt. “Als ik aankom bij een gezin, laat ik ze eerst rustig hun verhaal doen. Dat kan makkelijk een uur duren. Vaak ben je voor die ouders een soort uitlaatklep. Binnen de kortste keren bouw je daardoor een band op.”

En hoe triest die ontmoetingen ook zijn, er vloeien vaak bijzondere foto’s uit voort. “Laatst had ik een reportage met twee ouders, die samen met hun andere kinderen en het stil geboren baby’tje aan tafel gingen zitten om een spelletje te doen. Zo zaten ze op de foto toch als gezinnetje compleet aan tafel. Het kan écht heel mooi zijn.”

Mensen zeggen: bah, hè getsie. Of noemen me een sensatiezoeker. Dat raakt me.

Regelmatig krijgt Kevin vragen over zijn werk. “Mensen zeggen: bah, hè getsie. Of noemen me een sensatiezoeker. Dat raakt me. Blijkbaar blijft de dood zo’n zwaar onderwerp, dat er een taboe op rust. Als ik die mensen dan een foto laat zien en erbij vertel wat dit voor de ouders betekent, ontstaat er vaak meer begrip.”

Moest hij ooit nog kiezen tussen fotografie en de zorg, onlangs kwamen Kevins passies bij elkaar. “Ik was tijdens werk in het ziekenhuis. Op dat moment kwam er een aanvraag voor een reportage binnen van een verdieping lager. Daar zou een kindje overlijden en er was dus snel iemand nodig. Ik had toevallig mijn camera bij.”

Toen Kevin aankwam, was de vader volledig over z’n toeren. “Ik heb hem verteld dat die emoties volkomen logisch waren, maar dat zijn vrouw en kindje hem hard nodig hadden. Hij is bij hen gaan zitten, er ontstond een soort rust en het kindje is in hun armen overleden.”

Drie weken terug is Kevin zelf voor de tweede keer vader geworden van de kleine Julia. “Dat gaat allemaal goed.” Maar aanvragen voor Still of Earlybirds, laat hij even aan zich voorbijgaan. “Dat pak ik straks weer op. Het maakt alleen zoveel indruk… Voor nu wil ik even op onze eigen roze wolk blijven zweven.”