Laatste rondje door het Gertrudiscollege: ‘Veel herinneringen’

Precies 49 jaar nadat het Gertrudiscollege vanuit de Kloosterstraat naar het nieuwe gebouw aan de Bovendonk verhuist, vertrekt de school weer. Er zijn ontelbaar veel herinneringen in het schoolgebouw gecreëerd. Daarom lopen oud-docent René Reijnders, huidig technisch onderwijs assistent Nicole van Beers en oud-student Marleen van Wesel voor één laatste keer een rondje door het pand, waar ze jaren met plezier hebben doorgebracht.

“Toen ik hoorde dat de school eruit ging, had ik niet verwacht dat ik nog een keer door de gangen zou kunnen lopen”, geeft Marleen eerlijk toe. “Het is eigenlijk heel bijzonder.” Marleen zat op het Gertrudiscollege van 2000 tot 2006. “De aula ziet er een stuk minder fleurig uit dan ik me herinner.”

Het hele gebouw staat vol met verhuisdozen en gelabelde spullen, klaar om naar een nieuwe locatie te gaan. “Deze dozen zijn niet meer van het Gertrudis”, legt Nicole uit. “Toen het Gertrudis drie jaar geleden verhuisde naar de Vincentiusstraat, heeft het Norbertus hier een tijdelijke locatie gehad. Nu hun nieuwe gebouw klaar is kunnen ze daar gaan intrekken.”

De schoolkrant

Een rondje door het gebouw brengt veel herinneringen naar boven. “Die geinige dingen die je vroeger had, komen een beetje terug als ik hier ben”, lacht René. “Bijvoorbeeld dat we voor de schoolkrant altijd een bekende Nederlander op de cover probeerde te krijgen. Als dat lukte voelde dat fantastisch, dan had je weer goede pr voor de school.”

Ook Marleen heeft goede herinneringen aan de schoolkrant. “We hebben hier een prijs vast”, zegt ze terwijl ze een van de kranten in haar handen heeft. “De landelijke award voor beste schoolkrant. Die hebben we in 2006 gewonnen.” Elke vrijdagmiddag kwam de redactie van de schoolkrant samen in het lokaal van René. “Voor ik naar de middelbare school ging, wist ik al dat ik bij de schoolkrant wilde”, aldus Marleen.

Een tweede thuis

“Het is gewoon heel vertrouwd hier”, vertelt Nicole. Ze heeft dertig jaar in het gebouw gewerkt. “Mijn man heeft hier op school gezeten, allebei mijn dochters ook, dus het voelt een beetje als ons tweede thuis.” Wanneer ze nog een laatste rondje door het scheikundelokaal loopt, komen nostalgische gevoelens naar boven. “Dit was mijn kantoor altijd”, straalt ze wanneer ze het licht aan doet. “Er is niet heel veel van over.”

Ze vindt het jammer dat de school weg is uit het gebouw, maar snapt het ook. “Zo gaat dat in het leven, het verandert steeds. Wat deze school echt maakte waren de mensen erin. De leerlingen, docenten, we hebben met zijn allen zoveel herinneringen gemaakt.” Marleen is het met haar eens. “Het is logisch dat een gebouw verouderd en een nieuwe locatie nodig is.” Gelukkig is er één ding wat niet verloren zal gaan. “We hebben allemaal de Gertrudisvlag nog”, grijnst Nicole.