Na 7 jaar stopt Martin als ’t narreke van Altere: ‘Afscheid met lach en traan’

Aan de toog van ‘de huiskamer van Halsteren’, beter bekend als 1633, zit Martin Lagendijk in zijn kiel. Het is een van de laatste keren dat hij dat pak aanheeft. “Gek idee wel”, zegt hij. “Maar het is niet anders. Het opent ook weer nieuwe deuren.” Martin stopt namelijk met zijn rol als nar. Iets wat voor velen als onverwacht nieuws kwam. Een terugblik op zijn jaren als pakkendrager.

Het is het zevende, en tevens het laatste jaar, dat Martin ’t narreke van Altere is. “Ik heb de zeven vette jaren dus gehad”, vertelt hij. “En dan volgen de zeven magere jaren, dus is het tijd om te stoppen.” Maar zijn beslissing heeft hij echt niet zomaar gemaakt. “Ik moest afwegingen maken, en helaas moeten beslissen dat het tijd is om te stoppen. Je moet de leut kunnen blijven uitstralen, ik wil er 200 procent voor kunnen gaan. Dat lukt me niet meer. Dan moet je stoppen.”

Martin maakte tijdens de 11-11 vergadering op een ludieke manier bekend dat hij wilde stoppen met zijn rol. “Ik ben nogal van de confetti”, begint hij. “Dus ik heb daar een groot kanon mee naartoe genomen, vol met: confetti. Dat vond ik wel een goede afsluiter.” Maar het nieuws kwam voor velen onverwachts. “Kinderen die het jammer vinden, oudere mensen die een handje komen geven. Ze vinden het zonde en wensen me veel succes.”

Het ene moment sta je te lachen, het andere moment te huilen.

Toen Martin zijn voorganger aangaf te willen stoppen met het zijn van de nar, kwam het niet gelijk in Martin op om die rol op zich te nemen. “Hij gaf dat aan in het dorpskoffiehuis, en de kastelein van toen zei meteen dat het iets voor mij was. ‘Dat denk ik niet’, reageerde ik toen. Maar toen ik later die avond de deur uitstapte was ik toch al tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk wél iets voor mij was.” Drie maanden later volgde een gesprek, werd het mutsje gepast en kreeg Martin een gloednieuw narrenpak. “Echt geweldig.”

Het mooiste aan zijn rol vindt hij het contact met de ouderen en jongeren. “Het ene moment sta je te lachen met kinderen. Daarna sta je te huilen met mensen die ziek zijn. Soms krijg je na Aswoensdag te horen dat iemand is overleden, en dat nabestaanden dan foto’s bewaren van het moment dat wij bij die mensen op bezoek zijn geweest. Dat vind ik heel mooi.”

Het is in mijn bloed gekomen en dat gaat er niet meer uit.

Helemaal verdwijnen bij Stichting Alterse Carnaval doet hij overigens waarschijnlijk niet. “Ik wil wel graag actief blijven. Het is nog even kijken binnen welke commissie ik dan aan de slag kan. Voorheen zat ik bij de technische commissie, daar zou ik de draad wel weer willen oppakken. Misschien kan ik daar nog wel wat betekenen.” Afstand nemen lukt en wil Martin simpelweg niet. “Jaren geleden ben ik er ingerold, het is in mijn bloed gekomen en dat gaat er gewoon niet meer uit.”

Bijzonder aan dit laatste jaar is dat Martin zijn dochter verkozen is tot jeugdnarreke. Tijdens het Kadetjesbal op 21 januari werd als verrassing het jeugdprotocol onthuld. “Kwam mijn dochter ineens tevoorschijn. Dat wist ik écht niet.” Al had hij het ergens wel verwacht. “Als ik mijn pak nog maar aantrek dan vraagt ze al waar we naartoe gaan. Ergens had ik wel het idee dat zij ook ooit in het pak zou gaan.”

Als afscheid wil Martin het volgende meegeven: “Hou het bij ons motto: Leef Bourgondies. Geniet van het leven, en alles wat je kán doen moet je gewoon doen!”