Nieuwsanalyse – Hoe een levensader z’n glans verloor

Opmerkelijk dat een ooit zo statige straat in Roosendaal in enkele decennia zijn glans heeft verloren en nu zelfs door menigeen als een rotte kies wordt gezien. De Molenstraat was lang een echte levensader, een plek waar gewoond, gewerkt en gefeest werd. En waar dat vrij goed samenging.

Een straat met jaarlijks meerdere braderieën, regelmatig straatoptredens en vele café’s waar muziek in zat. Kortom: vol leven. Ik heb dat zelf ervaren toen ik daar bij de krant werkte en ernaast woonde.

Het is sterk overdreven om te stellen dat dat nu helemaal niét meer zo is. Want er zijn nog steeds winkels en zaken die op een trouwe cliëntèle kunnen rekenen. Met ondernemers en bewoners die blijven, omdat de Molenstraat hún straat is. De plek waar ze hun leven opgebouwd hebben en waar ze thuis zijn. Maar waar het wel steeds stiller wordt en de zorgen aanhouden.

Stalen deur

De eerlijkheid gebiedt te erkennen dat mijn vrouw en ik de Molenstraat vaarwel zegden toen we aan kinderen begonnen. Zoals ook buren deden. Ons toenmalige appartement was te klein voor gezinsuitbreiding. Maar er was inmiddels ook een stalen deur voor de gemeenschappelijk entree aangebracht. Onder meer om te voorkomen dat zwervers hun matrasje op de trappen uitstalden en nachtelijke thuiskomers een doodschrik gaven.

Op zich een nog vrij onschuldige uiting van een sluipend toenemende verharding. Want toen al waren er bijna elk weekeind wel indicaties van wat ik zelfs ‘geweld’ wil noemen. Pijnkreten en geschreeuw als ‘Ik wil niet dood’ laten immers weinig aan de verbeelding over. Op een dringend belletje reageerde de politie met: ‘Weten we al’. Een telefoontje dat me bijbleef. Geen uitzonderlijke weekeindbeleving dus…

Verloederd

Ik wil hiermee zeggen dat de Molenstraat – zeker het laatste deel richting Brugstraat – al langer zorgen baart. Toch is het nu anders. Op veel momenten lijkt het leven vrijwel uit de straat verdwenen. De vele dichtgetimmerde, soms zwaar verloederde panden dragen bij aan het desolate gevoel. Op de stoepen is het leger dan ooit tevoren.

Bewoners melden bij herhaling dat ze hun straat steeds verder zien verkrotten. Ze zien leegstand en dichtgespijkerde frontjes terrein winnen. Als individu of als groep trekken ze aan de bel, vragen ze aandacht. Ook bij de vertrekkende burgemeester Han van Midden die zelf meeliep langs de ‘pijnpunten’ in de Molenstraat.

Binding

Zulke aandacht werd zeer gewaardeerd, maar mensen zagen daarna geen aantoonbare verbetering. Dat kan ook bijna niet, want er spelen te veel factoren mee. Zoals: wat wil de eigenaar met het pand, is het voor privégebruik of om het te verhuren? En hoeveel bewoners krijgt het dan en wat is hun binding met Roosendaal? Ofwel: gaat het om een bewuste keuze voor de binnenstad of zijn het bijvoorbeeld arbeidsmigranten die -vaak met velen – op kleine kamertjes worden ‘gehuisvest’ door hun bazen. Dat scheelt nogal.

Sommige panden zijn meer dan honderd jaar oud. De een heeft – in elk geval aan de buitenkant – een opknapbeurt gehad, een ander verkrot steeds verder. En vrijwel niemand die precies kan zeggen wie er bezig is. Ook dát verontrust mensen. En niet alleen in de Molenstraat. Want de in het verlengde liggende Hoogstraat en om de hoek de Brugstraat vertonen inmiddels dezelfde donkere trekjes.