‘Stap over je angst heen’, zegt de wijkagent tegen de bewoners van Kalsdonk

Een drugsverslaafde van wie z’n pinpas is gestolen. Een buurtbewoner met een tip over zwerfafval. Of zomaar een praatje met een oudere dame over het weer. Het werk van wijkagent Jos-Pieter de Lange (45) in Kalsdonk is nooit saai. Dat hij een half jaar geleden uitgerekend in een van de meest roemruchte buurten van Roosendaal terecht is gekomen, ziet hij als een uitdaging. “Natuurlijk begrijp ik dat mensen zich hier onveilig voelen. Maar ze zouden eens wat vaker over die angst heen moeten stappen.”

Voor de gelegenheid heeft de wijkagent zijn snelle e-bike thuisgelaten. Op een regenachtige doordeweekse dag doet hij zijn ronde te voet. “Zodra ze mij zien, klampen ze me aan. Wat ik merk, is dat ze de stap om te bellen of mailen met de politie vaak te groot vinden en er daarom maar van af zien. Ik kan ook lang niet alle vragen beantwoorden. Ik kan ze wel doorverwijzen, dat zie ik als mijn belangrijkste taak.”

De camera’s lijken effect te hebben gehad.

In maart werden er tijdelijk camera’s geplaatst in de wijk. Aanleiding was een schietpartij waarbij op klaarlichte dag een man werd neergeschoten. Volgens Jos-Pieter is het sindsdien relatief rustig. Hij snapt dat het beeld vertekend is nu er afgelopen zondag nog brandbommen een huis binnen zijn gegooid. “Dit is toch echt uitzonderlijk. Het is voor mij als relatieve buitenstaander misschien makkelijk te zeggen, maar voor mijn gevoel is het veilig. De camera’s lijken effect te hebben gehad.”

De wijkagent ontgaat weinig terwijl hij langs de oude rijtjeshuizen loopt. De woningen werden kort na de oorlog gebouwd in opdracht van Philips, tot acht jaar geleden de belangrijkste werkgever in de wijk. “Zwerfafval is ook een grote ergernis in de buurt”, verzucht hij.

Even verderop komt hij bewoonster Ayla Akakça tegen, die net de Turkse winkel wil binnengaan. “Ik ben hier geboren en getogen, maar ik ga als het donker is niet meer naar buiten. Rond de parkeerplaats bij de Aldi worden er nog steeds volop drugs gedeald. Er wordt ook asociaal hard gereden. De politie zou zich vaker moeten laten zien in de wijk.”

Laat je leven er niet door bepalen.

Jos-Pieter neemt uitgebreid de tijd om het verhaal van Ayla aan te horen. “Ik kan het gevoel in de wijk niet wegnemen, maar ik wil mensen zoals haar oproepen om hun leven hierdoor niet te laten bepalen. Ga juist wel naar buiten, desnoods samen met je buurman.”

Dit advies is bij Carmen die haar hondje uitlaat in de Philipslaan, niet aan dovemansoren gericht. “Ik begrijp ik de angst bij mensen, want de wijk is veranderd. Maar ik woon hier al 36 jaar en ik ben niet bang en ik laat mij niet gek maken.”

Het is de bedoeling dat een wijkagent zo vaak mogelijk zichtbaar in de wijk is. Toch draait Jos-Pieter ook nog gewone politiediensten. “Voor het merendeel ben ik voor de wijk beschikbaar. Daar wordt in het rooster rekening mee gehouden, maar het zou natuurlijk nog beter zijn wanneer ik hier fulltime zou kunnen zijn”, vertelt hij aan Omroep Brabant.

Ik probeer te helpen waar ik kan. We zijn allemaal mensen.

Tegen het einde van zijn wandeling door de wijk trekt een bekende junk nog de aandacht van Jos-Pieter. De man maakt een aangeslagen indruk. Al snel blijkt wat er aan de hand is. De man is ten einde raad omdat zijn bankpas gestolen is. “Ik probeer ook met deze mensen band op te bouwen en te helpen waar ik kan. We zijn tenslotte allemaal mensen.”