Zorgen om opvang statushouders in Sint Willebrord: ‘Er zijn hier al zoveel problemen’

Er heerst onrust in Sint Willebrord. Een huis in het dorp zou namelijk plaats kunnen gaan bieden aan statushouders. Omwonenden voelen zich in de steek gelaten door de gemeente, omdat ze naar eigen zeggen al zoveel overlast ervaren van andere statushouders.

Gemeentes hebben de taak om ieder jaar een aantal statushouders te huisvesten. Die taak geven zij weer door aan woningcorporaties. “Dat gebeurt overal zo”, vertelt Connie Tuijl namens woningcorporatie Thuisvester. Deze woningcorporatie wil een huis aan de Wilhelminastraat beschikbaar stellen voor een gezin statushouders. “Wij noemen ze liever mensen met een status”, benadrukt Connie.

Een tijdje terug stelde Thuisvester de woning voor aan de gemeente Rucphen. Maar nog voordat er officieel een beslissing gemaakt kon worden, lekte dit al uit. Opstand vanuit de buurt volgde, want er wonen al een aantal statushouders in de wijk. Er is onbegrip, omdat er al zo’n woningtekort is. Maar huizen zoals dit huis zouden minder snel verhuurd worden. “Omdat het zo groot is”, legt Connie uit. “Hier past een gezin met vijf kinderen in. De Nederlandse gezinnen zijn tegenwoordig niet meer zo groot, buitenlandse gezinnen vaak wel.”

Petitie

Vijf mannen verzamelen zich in een tuin. Ze maken zich zorgen. “Er zijn hier al zoveel problemen”, vertelt een van hen. Er zouden volgens de heren al tien tot vijftien statushouders in de wijk wonen. Nog een gezin erbij is teveel. “Waarom moet het allemaal bij ons? En niet meer verspreid. Wonen ze bijvoorbeeld bij raadsleden of wethouders in de straat?”, vragen ze zichzelf hardop af. “Mensen uit Sint Willebrord staan soms wel acht jaar op een wachtlijst voor ze een woning krijgen. Waarom krijgen deze mensen voorrang?”

Er heeft iemand gedreigd om de hond van mijn schoondochter te vermoorden.

De petitie begon eerste instantie enkel voor de woning waar een nieuwe familie in gehuisvest gaat worden. “Maar wat we allemaal van mensen horen als we langs de deuren gaan, je schrikt je rot.” Ze noemen voorbeelden als intimidatie, vernielingen en naakt lopen. “Er heeft vorig jaar ook iemand gedreigd om de hond van mijn schoondochter te vermoorden.” Ze maken zich zorgen om hun kinderen en kleinkinderen. “Die durven soms niet eens meer over straat te lopen.”

Eén van de mannen woont een eindje verderop in de straat. Hij ervaart al jaren overlast van zijn buurman, die twaalf jaar geleden in Nederland is komen wonen. Afgelopen weekend zou daar de politie nog over de vloer zijn geweest. “Maar ik ben inmiddels gestopt met zelf meldingen maken”, vertelt hij. “Er gebeurt toch niks met mijn meldingen. Het voelt alsof ik een klein kind ben dat constant bij zijn moeder moet gaan klikken. Ik schiet er toch niks mee op, en ben echt het vertrouwen kwijt.”

Gesprekken voeren

In anderhalve week tijd is de petitie van de mannen 240 keer ondertekend. “En we zijn nog maar in vijf straten geweest”, vertellen ze. Ook willen ze een WhatsAppgroep beginnen. “Daarin kunnen we onze verhalen delen met elkaar.” De petitie zullen ze uiteindelijk overhandigen aan Thuisvester en de gemeente. Ook Connie is al op de hoogte van de petitie. “We gaan graag in gesprek met de bewoners”, vertelt ze. “We willen hun bezwaren aanhoren en uitleg geven. De onrust nemen we echt wel serieus.”

We zijn geen voorstanders van geweld, maar de frustraties in de buurt zijn zó hoog.

Maar het plan afblazen vanwege commotie in andere media – waar gedreigd wordt met knokploegen – gaat in ieder geval niet gebeuren. “Van die uitspraken distantiëren wij ons ook echt”, vervolgen de buurtbewoners. “Wij zijn geen voorstanders van geweld.” Maar, vult een ander aan: “De frustraties in de buurt zijn zó hoog. Er is nog maar weinig nodig voordat er een explosie plaatsvindt. En dat begrijpen we ook wel.”

Geweld is geen optie, meent wethouder René Lazeroms. “Dat keur ik compleet af, en daar los je ook echt niks mee op. We hebben als gemeente deze taak en daar moeten wij aan voldoen. Als we het niet zelf regelen, dan grijpt de provincie in.” Maar als vraag daarop hebben de buurtbewoners: “Hoe zit het dan qua spreiding binnen de gemeente? Is er een eerlijke verdeling?”

We hebben als gemeente deze taak, en daar moeten wij aan voldoen.

Volgens Connie gaat één op de tien woningen binnen de gemeente naar mensen met een status. “En van de vier huizen die vrijkomen, moet er verplicht minstens één naar iemand die al binnen de gemeente Rucphen woont. Volgend jaar wordt dat waarschijnlijk zelfs één op de twee huizen.” Klaar is de discussie in ieder geval nog niet. “Eerst het gesprek maar eens met elkaar aangaan”, aldus Connie.